Dialectic Loneliness

amirsociopath به آن‌هایی که عاشق‌شان نیستم . خیلی مدیونم .. احساس آسودگی خاطر می‌کنم  وقتی می‌بینم کسِ دیگری به آن‌ها بیشتر نیاز دارد. شادم از این که خواب‌شان را پریشان نمی‌کنم .. آرامشی که با آن‌ها احساس می‌کنم، آزادی که با آن‌ها دارم، عشق، نه می‌تواند بدهد، نه بگیرد... برای آمدن‌شان به انتظار نمی‌نشینم، مثل یک ساعت آفتابی صبورم ..می‌فهمم.. آن چه را عشق نمی‌تواند درک کند،  و می‌بخشایم به طوری که عشق ، هرگز نمی‌تواند  از دیدار، تا نامه فقط چند روز یا هفته است، نه یک ابدیت   ، از آن‌ها متشکرم  ، که در سه بعد زندگی می‌کنم در فضایی غیرشاعرانه و غیراحساسی با افقی که تغییر می‌کند و واقعی است آن‌ها خودشان هم نمی‌دانند که چه کارهایی می‌توانند انجام دهند. عشق درباره‌ی این موضوع خواهد گفت: «من مدیون‌شان نیستم»